Kafasını yastığa koyar koymaz uyuyan insanları hep kıskandım, başta annemi…
Yağmur ara vermeden yağıyor, kullanmaktan pek de haz almadığım kelimeler tarafından kovalanıyorum.
Yıpranmış bir bez parçası, tavandaki çatlak, kediler, kokular ve kahve. Bağlamından koparıldıkça birey, daha da uygarlaşıyor. İlişkilenimleri nesneye bağlayan ilk insan gibi ben de tabular yaratıp – yıkıyorum içimde kimseye hissettirmeden. Ve yine kelimeler…
Kendileriyle bağlantılı olsun veya olmasın bir şekilde daha fazla kelime doğuruyorlar. Birini tutunca diğeri ya elinden kayıyor yada anlamından çok şey kaybediyor. Sonrası hiç, KELİMLER! Sanırım beraber büyüyoruz ve hep aynı kalıyoruz
